18 grudnia odbyło się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej. Spotkanie zaczęłyśmy od Mszy świętej, podczas której dwanaście nowych dziewczyn przystąpiło do aspirantury. Rozpoczęły tym samym nową przygodę w dążeniu do naśladowania życia rycerskiego, by pewnego dnia na wzór św. Joanny d’Arc stać się rycerzem Chrystusa Króla. Tymczasem jako pazie podjęły wyzwanie, by zdobywać w przyszłości kolejne stopnie drabiny „stanu rycerskiego”. Gratulujemy i życzymy wytrwałości!

Po Mszy Świętej i ceremonii było śniadanie. Potem miałyśmy zajęcia plastyczne. Ozdabiałyśmy aniołki z papieru, robiłyśmy żłóbek z papieru, figurkę Pana Jezusa z masy papierowej i stroiki na świeczki.

Następnie bawiłyśmy na hali sportowej. Po zabawie był obiad, a zaraz po nim wysłuchałyśmy prezentacji brata Maksymiliana o cnocie wiary, którą mamy szczególnie praktykować na przełomie grudnia i stycznia.

Spotkanie zakończyło się nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu.

Zosia

11 grudnia w Józefowie odbyło się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej. Po Mszy Świętej dziewięciu nowych chłopców przystąpiło do aspirantury.

Rozpoczęli tym samym nową przygodę w dążeniu do naśladowania życia rycerskiego, by pewnego dnia stać się rycerzem Chrystusa Króla. Tymczasem jako pazie podjęli wyzwanie, by zdobywać w przyszłości kolejne stopnie drabiny „stanu rycerskiego”: giermka, krzyżowca, aż w końcu zasłużą sobie na „pasowanie” na Rycerza. Gratulujemy i życzymy wytrwałości!

Po mszy św. i ceremonii zjedliśmy śniadanie i wkleiliśmy do naszych dyplomów znaczki z cnoty łagodności. W oczekiwaniu na gościa, czyli cieślę, zagraliśmy na sali gimnastycznej w „Czołgi” i „Bułgarskie traktory”.

Podczas zajęć z cieślą poznaliśmy jego zawód, etapy budowy domu z drewna oraz zalety takiego domu. Sami zresztą, posługując się wkrętarką, złożyliśmy szkielet domu. Oczywiście nie zabrakło podarunków od naszego gościa.

Następnie, aż do obiadu, graliśmy na sali w zbijaka. Po pysznym obiedzie obejrzeliśmy prezentację brata Maksymiliana o cnocie, w której mamy się ćwiczyć na przełomie grudnia i stycznia, czyli wierze. Spotkanie zakończyło się Nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu.

Mikołaj

W I sobotę miesiąca odbyło się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej w Lublinie. Ku naszemu wielkiemu zaskoczeniu, wzięło w nim udział około 30 dzieci. Bardzo się cieszymy z tak licznej frekwencji!

Nasze zebranie rozpoczęliśmy od uczestnictwa we mszy św., podczas której o. Bonawentura w kazaniu opowiedział dzieciom o życiu, żywej wierze i męczeństwie św. Barbary.

Po mszy św. i śniadaniu odbyły się zabawy integracyjne oraz konkurs katechetyczny. Dzieci wykazały się dobrą wiedzą na temat prawd naszej religii oraz Historii Świętej. Gratulujemy!

Po zabawach i konkursie br Maksymilian w prezentacji multimedialnej ukazał dzieciom czym jest cnota wiary i zachęcił do jej praktykowaniu w codziennym życiu.

Następnie miały miejsce prace artystyczne, podczas których dzieci pod okiem p. Elżbiety wykonały piękne łańcuchy choinkowe.

Nasze spotkanie zakończyliśmy nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu!

Zapraszamy na kolejne spotkania i życzymy wytrwałości w praktykowaniu cnót oraz wypełnianiu obowiązków religijnych!

Dnia 27 listopada 18 ojców ze swoimi córkami wzięło udział we wspólnej wycieczce do Lublina. Spotkanie rozpoczęliśmy od zwiedzania Muzeum Wsi Lubelskiej. Zobaczyliśmy m.in. skansen na terenie którego znajdują się zabytki architektury drewnianej, murowanej i zbiory etnograficzne z rejonu dawnego województwa lubelskiego. Ponadto zapoznaliśmy się z miasteczkiem sprzed II wojny światowej oraz dwór Żyrzyna.

Następnie udaliśmy się na swojskie jadło do restauracji. Dzień był dość chłodny, stąd też możliwość zjedzenia ciepłego posiłku i ogrzania zmarzniętych członków była bardzo wskazana.

Po obiedzie udaliśmy się do zamku, gdzie zwiedliśmy XIV w. kaplicę Trójcy św. oraz romańską wieżę mieszkalno-obronną.

Jeśli Pan Bóg pozwoli i pogoda dopisze, to w styczniu zaplanowaliśmy kulig dla ojców z dziećmi.

Już dziś serdecznie na niego zapraszamy!

20 listopada 2021 r. dziewczęta warszawskiej Krucjaty Eucharystycznej doświadczyły radości poznania cnoty łagodności oraz pożytku wspólnego gotowania. Ks. Piotr W. w czasie liturgii Mszy Świętej oraz Brat Maksymilian podczas prezentacji wykazywali iż, łagodność i pokora to są dwie cnoty upodabniające nas najbardziej do Pana Jezusa.

Nasz Zbawiciel sam mówił o sobie: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem”. Łagodność jest cnotą nadprzyrodzoną, która powstrzymuje gniew i utrzymuje go w granicach zdrowego rozsądku. A gniew jest to nieuporządkowane poruszenie duszy, które sprawia gwałtowną reakcję, skierowaną ku temu, co się nam nie podoba. W Piśmie Świętym jest wiele dowodów na to, że gniew rodzi kłótnie, krzyki, obelgi wobec bliźniego, urazy, a nawet morderstwa. Zaślepia on rozum i odbiera wolność osądu. Cnotą utrzymującą tę pożądliwość w prawidłowych granicach jest łagodność. Aktem cnoty łagodności jest spokój, pogodny wyraz twarzy wobec wszystkich ludzi, którzy się do nas zbliżają, umiejętność przebaczania tym, którzy nas obrazili lub sprawili nam jakąś krzywdę. Ksiądz zachęcał do praktykowania cnoty łagodności także przez częste rozważanie męki Pana Jezusa, który był wyszydzony, niesłusznie oskarżony, biczowany… a „nie otworzył ust swoich” – mówi nam Pismo Święte. „Jak baranek na rzeź prowadzony” modlił się za swoich oprawców.

Łagodność wymaga samozaparcia, nie jest słabością, która pozwala wszystko ze sobą robić i nic nie mówić, wtedy gdy jest tego potrzeba. Pomaga w praktykowaniu miłości wobec Boga i miłosierdzia wobec bliźniego. Koi uczucia i podtrzymuje duszę w spokoju.

W codzienności wiele jest okazji, by współpracować z łaską Bożą. Podczas zabaw i zajęć sportowych a także gotowania spaghetti dziewczęta mogły ćwiczyć się w cnocie łagodności. Pani Agnieszka przygotowała miejsce pracy, konieczne przybory kuchenne, a wybrawszy prosty w wykonaniu przepis zadbała, aby „gospodynie domu” czuły się swobodnie i nie miały problemu z jego wykonaniem. Dorosłe osoby raczej asystowały niż wyręczały pokazując, że wierzą w umiejętności podopiecznych. Podczas gotowania spaghetti podstawowego dania tradycyjnej kuchni włoskiej, a raczej przygotowania do niego sosu udowodniły, że wytrwałość jest ich cechą. Krojenie warzyw wzbudzało wiele emocji. Marchewki i pieczarki nie sprawiały tyle trudności, co cebula wyciskająca morze łez! Cóż, gotowanie, którym na co dzień zajmują się rodzice, to bardzo odpowiedzialne zajęcie !!!

Jakże smaczne były porcje świeżo ugotowanego makaronu wymieszanego z przygotowanym przez siebie sosem!

Drodzy Rodzice!

Zachęcamy do wspólnej zabawy w gotowanie. Kulinarne blogi służą inspiracją niemal do każdego posiłku. Przy okazji wprowadzenie na stałe rytuału wspólnego gotowania może sprzyjać kreatywności, zaszczepieniu zdrowych nawyków żywieniowych, poznawaniu kuchni innych kultur, a nade wszystko wlać w młode serca pragnienie służenia innym? Przepis na tę zabawę to dobre chęci, pozytywne nastawienie i prosty przepis na smaczne danie.

Nie bójcie się. Gotujcie!

s. M. Imelda