6 października 2018 roku, sobotni poranek, kaplica św. Maximiliana Marii Kolbego w Chorzowie.

Data ta niewątpliwie przejdzie do historii jako pamiętna i ważna dla apostolatu Bractwa Kapłańskiego św. Piusa X w Polsce. Tego dnia, odbyło się pierwsze spotkanie Krucjaty Eucharystycznej dzieci z chorzowskiej kaplicy. Wydarzenie rozpoczęto pierwszosobotnią Mszą Świętą, w której uczestniczyły dzieci wraz z rodzicami oraz tutejszymi wiernymi. Ksiądz Dawid Wierzycki, specjalnie na tę okazję przygotował krótkie kazanie do przyszłych rycerzy oraz ich rodzin. W skierowanych do nich słowach, zachęcał do wspólnej pracy ale i przygody, jaką jest duchowa walka w szeregach rycerzy Pana Jezusa Chrystusa.

Następnie, dzieci wraz z rodzicami udały się do pobliskiego Chorzowskiego Parku na śniadanie i integrację. Po wspólnym posiłku głos zabrał Brat Maksymilian. Opowiedział on dzieciom historię powstania Krucjaty oraz jej główne zadanie, a ponieważ dziecięca ciekawość nigdy nie bywa zaspokojona, nie obyło się bez pytań i żywych rozmów. Jako że pogoda dopisywała, po oficjalnej części spotkania przyszedł czas na zabawę. Pomysłem na wspólną integrację na świeżym powietrzu były szalone zawody sportowe. W szranki stanęło siedmioro przyszłych rycerzy, trzech animatorów oraz dwóch duchowych przywódców, tj. Ksiądz Dawid Wierzycki i Brat Maksymilian. W poszczególnych dyscyplinach, uczestnicy musieli wykazać się szczególną zręczności – np. turlając się na gumowej piłce, duchem walki i współpracy – wykonując zadania zespołowe, szybkością – w przekładaniu plastikowych kubeczków na czas, oraz determinacją. Oficjalnie można ogłosić, że zwycięzcami pomysłowego turnieju, przygotowanego przez animatorkę – Panią Aldonę, podczas pierwszego spotkania Krucjaty Eucharystycznej została zarówno drużyna Brata Maksymiliana jak i drużyna Księdza Dawida. Zaciekła walka między obiema grupami pokazała jak wielki potencjał drzemie w uczestnikach i była zapowiedzią przyszłych udanych chorzowskich spotkań.

Karolcia

Każdy rycerz ma szczególny obowiązek troski o słabszych. Do najsłabszych, którzy wymagają naszej opieki, należą dzieci poczęte, których życie często zagrożone jest w łonie ich mam. Podobnie jak Święci Młodziankowie, dzieci te są niesprawiedliwie mordowane, zanim zdążą poznać Zbawiciela! Najświętsze Serce Jezusa czeka tylko na Wasze modlitwy, aby udzielić łask, dzięki którym uratowane może zostać życie tylu niewinnych, którzy kiedyś, tak jak Wy, także mogą zostać Krzyżowcami.    ks. Jakub

W sobotę 15 września po raz kolejny rodziny Krucjaty Eucharystycznej wzięły udział we wspólnym rodzinnym spływie kajakowym. Tym razem płynęli Pilicą, a miejscem zbiórki była Warka.

Już pierwsze spotkanie było niemałym zaskoczeniem. Chyba nikt (może poza prowadzącym zapisy) nie spodziewał się tak dużej liczby osób: przybyło ich 85! Było wśród nich trzech kapłanów: ks. Konstantyn Najmowicz FSSPX, ks. Jakub Wawrzyn FSSPX i nowo przybyły z Czech ks. Jaromir Kučírek FSSPX, dwóch braci: br. Klaus i br. Maksymilian oraz prawie 20 rodzin, prawie wszystkie z nich, to rodziny dzieci należących do Krucjaty Eucharystycznej.

Spływ rozpoczął się Mszą św. podczas której w szeregi Krucjaty wstąpiło dwóch chłopców; po odmówieniu litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa ks. Wawrzyn przyjął ich do aspirantury. Następnie wierni odśpiewali pieśń My chcemy Boga, powierzając małych rycerzy Najświętszej Maryi Pannie. Spływ kajakowy był doskonałą okazją do świętowania tak ważnego dla nich wydarzenia.

Organizatorzy spływu zapewnili autokary, którymi uczestnicy dojechali na miejsce startu. Ci, którzy uczestniczyli kiedyś w pielgrzymce do Częstochowy, z radością poznali, że było to miejsce, w którym trzeciego dnia pielgrzymi zatrzymują się na obiad. Powróciły wspomnienia i niektórzy nawet zaczęli śpiewać Salvator mundi…

Odziani w kapoki i uzbrojeni w wiosła, uczestnicy wyprawy zaczęli wodować; ponieważ było ich sporo, to zajęło to trochę czasu i ci, którzy ruszyli jako pierwsi, musieli trochę poczekać na pozostałych, pływając pod prąd lub ćwicząc slalom. Rzeka miała spokojny nurt i szerokie koryto, co było bardzo pomocne w unikaniu kolizji. Pogoda od samego początku nie rozpieszczała – padał bowiem deszcz, czasem tylko trochę, a czasem intensywniej.

W planie spływu była przerwa na ognisko, jednak gdy ostatni uczestnicy wycieczki dotarli do wybranego miejsca, okazało się, że jest jeszcze dosyć wcześnie i jednak nie będzie tam postoju. W ten sposób sprawdziły się słowa, że ostatni będą pierwszymi, ponieważ ci, którzy dopiero przybyli, nie musieli nawet wychodzić z kajaków.

Do kolejnego, już właściwego postoju trzeba było dość długo płynąć. Apetyty rosły, więc kiedy ogniska zostały już rozpalone wszyscy z radością zajęli się kiełbaskami, grzejąc się przy ogniu. Tymczasem przestał padać deszcz i wyszło słońce. Posileni, uczestnicy wyprawy – dzięki br. Maksymilianowi, który chyba zawsze ma ze sobą śpiewniki – mogli pośpiewać ulubione piosenki. Gdy „ogniska już dogasał blask”, nieśpiesznie ruszyli w dalszą drogę.

Ostatnie trzy kilometry trasy minęły szybko i przyjemnie – świeciło słońce, można było podziwiać piękno jesiennej przyrody i… rozkoszować się ciszą.

Tegoroczny spływ kajakowy był bardzo udany. Dopisała frekwencja, humory, a nawet – koniec końców – pogoda. Była to świetna okazja do integracji oraz nabrania sił na nowy rok pracy i szkolnych obowiązków.

Następnego dnia odbyło się pierwsze spotkanie dla rodzin. I tu dopisała także duża frekwencja rodzin dzieci będących w Krucjacie Eucharystycznej. Po uroczystej Mszy św. i wspólnym posiłku przygotowanym przez rodziców, małżonkowie przy pełnej sali wysłuchali wykładu ks. Najmowicza na temat znaczenia wspólnej modlitwy w rodzinie, natomiast dzieci wspólnie się bawiły pod troskliwą opieką wielkodusznych rycerek i jednego z braci.

Mamy nadzieję, że z pomocą Niepokalanej zainaugurowane spotkania dla rodzin przyniosą wiele dobrych owoców. Teraz wszystko zależy od Opatrzności oraz od wytrwałości rodziców, którzy niech w każdą trzecią niedzielę miesiąca zarezerwują choć trochę czasu popołudniowego na pogłębienie własnej formacji i pogłębieniu przyjaznych więzi z innymi rodzinami wiernych tradycyjnej katolickiej nauce.

Drodzy Chłopcy!

Tegoroczny obóz pełen był różnych ciekawych wydarzeń oraz atrakcji. I choć od jego zakończenia minęło już trochę czasu, mam nadzieję, że jeszcze wszystkiego nie zapomnieliście! Dlatego też zachęcam Was podczas lektury poniższych wspomnień do pracy nad własną pamięcią. W niektórych zdaniach napotkacie puste pola, gdzie brakuje jakiegoś słowa. Przypomnijcie sobie, o czym jest mowa i postarajcie się to zdanie uzupełnić. Kto uzupełni bez problemu wszystkie zdania, poszczycić się może dobrą pamięcią. Będzie to również świadczyć o znakomitej uwadze oraz dobrym skupieniu podczas obozu. Kto nie może sobie przypomnieć, niech się nie smuci. Na końcu tekstu znajdują się odpowiedzi. Gotowi? Zaczynamy!

Brat Maksymilian zabrał nas w tym roku do Jaworek. Jest to miejscowość położona w dolinie pomiędzy pasmem Pienin oraz pasmem Beskidu ………. . (A gdzie bywaliśmy przez ostatnie dwa lata? Oczywiście w ………. !) Tereny te były zamieszkane w przeszłości przez Łemków: grupę etniczną górali karpackich. Nawet nasz ośrodek posiadał pokoje łemkowskie. Warunki były bardzo dobre, ale już pierwszy wieczór przyniósł ze sobą wyzwanie: powlekanie pościeli! Z której strony chwycić, z której włożyć, jak poradzić sobie z wystającą kołdrą z poszewki… Na szczęście opiekunowie pomogli. Nowe postanowienie Rycerza: samemu powlekać pościel w domu, wyręczając w tym mamę!

Następny dzień, jak i zresztą kolejne do końca obozu, rozpoczynaliśmy Mszą świętą. W tym celu udawaliśmy się rano do niedaleko położonego kościoła, odmawiając po drodze pierwsze dziesiątki różańca. Kościół w przeszłości pełnił funkcję cerkwi greckokatolickiej, o czym świadczył przede wszystkim ………., czyli ściana z ikon oddzielająca prezbiterium od nawy. Po dziękczynieniu wracaliśmy do ośrodka na śniadanie. Następnie sprzątanie pokoi oraz katechezy. W tym roku klerycy opowiadali nam o miłości ojczyzny.

Czas przed południem spędzaliśmy najczęściej w terenie. „Masada”, „Dwie flagi” to gry, które najprawdopodobniej nigdy się Wam nie znudzą. Jak i gra o nazwie: „Polowanie”, w której opiekunowie grający rolę zwierzyny uciekali przed chłopcami-myśliwymi. Wszyscy na samym początku starali się złapać ks. Dawida, który udając ………. zapewniał obławie aż 10 punktów!

Nie brakowało oczywiście wycieczek! Pierwsza miała miejsce do zamków w Czorsztynie oraz Niedzicy, pomiędzy którymi przemieszczaliśmy się gondolami. Odwiedziliśmy także ………., czyli miejsce, gdzie mogliśmy zobaczyć kolekcję starych karet oraz powozów. Przypominacie też sobie dziewczynkę, która sprzedawała lemoniadę przy drodze?

Druga wycieczka odbyła się na szczyt Sokolicy. Po wielu trudach (oraz paru marudzeniach…) osiągnęliśmy szczyt i podziwialiśmy piękne widoki. W dole płynął ……….., natomiast na wprost widać było Tatry. Po prawej mogliśmy spojrzeć na Trzy Korony. Schodząc w dół, doszliśmy do Krościenka i tutaj czekała na Was kolejna atrakcja dnia: park linowy. Niektórzy z wychowawców nie mogli się nadziwić, ile to energii posiadacie… Brawa dla tych, którzy odważnie przeszli nawet najtrudniejsze trasy!

Trzecia wycieczka, rozgrzewka przed grą terenową, prowadziła do granicy polsko-słowackiej przez rezerwat Białej Wody.

Podczas czwartej, ostatniej wycieczki, mogliśmy wjechać kolejką krzesełkową na górę, na której zobaczyliśmy, w jaki sposób wytwarza się ……….. . Każdy mógł później tego rodzaju sera spróbować oraz kupić.

Jednym z największych wyzwań tegorocznego obozu była gra terenowa, której trasa prowadziła przez malowniczy Wąwóz ………. . Do zdobycia było wiele punktów w trzech miejscach: u kl. Antoniego (zadania sprawnościowe), u Brata Maksymiliana (test) i u mnie (także test). Ulewa, która w trakcie gry się rozpoczęła, uniemożliwiła dwóm grupom zaczęcie, jak i dokończenie gry. Tylko niebiescy oraz czerwoni zaliczyli wszystkie punkty i po krótkim pobycie w opuszczonej budce sterowniczej wyciągu, mogli spokojnie udać się z powrotem do Jaworek. Wtedy też poznaliście nową zasadę: tylko ten obóz można uznać za udany, jeśli przynajmniej raz będzie się całkowicie zmoczonym przez deszcz.

Podobnie jak na wszystkich obozach, nie zabrakło też ogniska oraz śpiewu przy gitarze, a także zabaw na boisku oraz meczów piłki nożnej. Mogliśmy też oglądać finał Mistrzostw Świata. Codziennie odwiedzała nas Pani pielęgniarka, raz pojawił się Pan policjant.

Co było bardzo ważne, to fakt, że modlitwa nie była na marginesie i wszystkie powyższe zajęcia były nią przeplatane, np. w formie modlitwy różańcowej czy lektury duchowej w trakcie podróży autokarem. Każdy Rycerz może i tutaj znaleźć dobry przykład do naśladowania: codzienne zajęcia przeplatać modlitwą, choćby krótkim aktem strzelistym.

Ot i cały obóz. Mógłbym jeszcze wiele pisać i wspominać, tak jak Wy czasem wspominaliście poprzednie obozy. Niektórzy z Was już od wielu lat spędzają z nami początek lipca. Czas minął jednak szybko, trzeba było się znów pożegnać. Niektórzy z Was już się na obozie w przyszłym roku nie pojawią… Tym natomiast, co w przyszłym roku przyjadą, mogę tylko napisać, że na pewno i następny obóz, najprawdopodobniej także w Jaworkach, będzie bardzo udany!

Z Panem Bogiem! Kl. Sebastian

Odpowiedzi: Sądeckiego, Szczytnej, ikonostas, niedźwiedzia, wozownię, Dunajec, bryndzę, Homole

10 czerwca był szczególnym dniem w życiu warszawskiej Krucjaty Eucharystycznej. W tę niedzielę, podczas Mszy św. odprawionej przez ks. Dawida Wierzyckiego FSSPX, jedenaścioro dzieci po przejściu okresu aspirantury zostało włączonych w szeregi Krucjaty; otrzymały one stopień „giermka”. Dzieci zobowiązały się tym samym do codziennego odmawiania modlitwy ofiarowania dnia i modlitwy wieczornej oraz do wypełniania Skarbca Krzyżowca. Natomiast te, które wiernie wypełniały obowiązki giermka (jest ich trzynaścioro) zostały mianowane „krzyżowcami”. Do listy ich obowiązków doszło codzienne podejmowanie dowolnej ofiary, odmawianie dwóch dziesiątek różańca, przyjmowanie Komunii św. w miarę możliwości w każdą niedzielę, comiesięczna spowiedź i walka ze swoją wadą główną. Po złożeniu uroczystych przyrzeczeń dzieci otrzymały odznaki Krucjaty, które noszone przy sercu mają im przypominać, dla kogo walczą – dla Pana Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie. Na koniec ceremonii wszyscy zaśpiewaliśmy naszą ulubioną pieśń Niedługo ujrzę Ją, Maryję, szczęście me.

Po Mszy św. przyszła kolej na piknik wieńczący cały rok spotkań KE. Pojechaliśmy do niedalekiej Góraszki, żeby miło spędzić czas w wynajętej tam świetlicy. Nie mogło zabraknąć dyrektora Krucjaty ks. Wierzyckiego, jej kierownika br. Maksymiliana ani opiekunów i rodziców, bez których zaangażowania działanie Krucjaty byłoby niemożliwe. Na terenie świetlicy znajduje się plac zabaw oraz boisko do piłki nożnej i koszykówki, więc dzieci dość szybko pochłonęła zabawa. Przerwano ją zaproszeniem na upieczone na grillu kiełbaski, które po wspólnej modlitwie zjedliśmy z wielką ochotą. Smakołyków zresztą nie brakowało, o co już zadbały nasze mamy.

Kiedy już się posililiśmy, nadeszła pora na zaprezentowanie artystycznych owoców spotkań dziewcząt. Występ składał się z dwóch części – najpierw dziewczynki zaśpiewały kilka pieśni religijnych, a potem wykonały układ taneczny ze wstążkami. Biorąc pod uwagę fakt, że na każdej próbie spotykały się w trochę innym składzie, taniec był naprawdę udany i bardzo się wszystkim podobał.

Po części artystycznej pikniku, podziękowaniach i wspólnym zdjęciu odbył się turniej rodzin. Rywalizacja była ostra, pytania niebanalne, czasem nawet dość trudne. Kiedy dzieci nie miały już siły biegać, wyręczali ich w tym rodzice. Zwycięską drużyną okazała się rodzina pp. Ziółkowskich, a zespół z trzeciego miejsca wyprzedził swoich rywali minimalną liczbą punktów.

Piknik kończący cały rok pracy Krucjaty Eucharystycznej był bardzo udany – dopisywała nam pogoda, humory, był czas na wspólną zabawę i rozmowy.

Mamy nadzieję, że przyszłość przyniesie rozwój tego pięknego dzieła, zacieśni nawiązywane przez dzieci przyjaźnie, a przede wszystkim przyczyni się do nawrócenia i zbawienia wielu grzeszników dzięki ofiarności małych, lecz wielkodusznych rycerzy.               Zosia

Młodzi Rycerze z dumą i szacunkiem przyjęli medaliki z Matką Boską Ostrobramską oraz Panem Jezusem pokazującym Najświętsze Serce. Najpierw wszyscy wspólnie odmówili litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa, a następnie ksiądz Dawid Wierzycki wygłosił piękne kazanie, po którym odprawił Mszę Świętą.
Kapłan wytłumaczył wszystkim, a szczególnie dzieciom, jak czasami trudno jest zrezygnować z własnych przyjemności i przyzwyczajeń, które sprawiają nam wielką radość. Podpowiedział nam, abyśmy czasami ofiarowali Bogu swoje radości i przyzwyczajenia w różnych intencjach. Kiedy trudno nam to zrobić, powinniśmy się zwrócić do Matki Bożej, która pomoże nam  w podjęciu pewnych decyzji i doda nam odwagi. To właśnie Ona, jako Królowa Krucjaty może uprosić nam łaskę, abyśmy wytrwali w naszych postanowieniach, jako prawdziwi Jej Rycerze.
Po kazaniu zostały uroczyście nałożone Medaliki, a następnie została odprawiona Msza Święta. 
Po Eucharystii wszyscy ustawili się do pamiątkowego zdjęcia przed kościołem. I chyba każdy pojechał na piknik nad jezioro. Spędzone tam wspólnie dwie godziny ze smakołykami, przy brzegu czystej wody, w cieniu pięknych drzew, tuż przed zachodem słońca, były wymarzonym zakończeniem świątecznego dnia.

26 maja po raz ostatni w tym roku szkolnym odbyło się sobotnie spotkanie rycerek. Jak zawsze rozpoczęliśmy Mszą Świętą, którą odprawił ksiądz Raivo Kokis. Po Mszy Świętej brat Maksymilian zebrał wypełniane przez dziewczęta skarbce i zapowiedział, że ta część z nich, która sumiennie spełniała swoje obowiązki, już niedługo zostanie awansowana na kolejne stopnie Krucjaty. Po śniadaniu, ciesząc się piękną pogodą, uczestniczyłyśmy w próbie tańców i śpiewu na dziedzińcu, a potem z bratem Maksem udałyśmy się do lasu na grę w „dwie flagi”. Rywalizacja i zabawa była naprawdę wspaniała – do czasu, kiedy zaczęło padać, aż w końcu nadeszła porządna ulewa. Jednak to nie popsuło nam nastrojów, a wręcz przeciwnie, sprawiło dużo radości – a zwłaszcza nasz szaleńczy bieg do przeoratu. Zmokliśmy od stóp do głów, ale nie przeszkodziło to nam w kontynuowaniu zabawy, teraz już w sali gimnastycznej. Po grach sportowych zjadłyśmy obiad, a później wysłuchałyśmy prezentacji. Dowiedziałyśmy się między innymi, jak wielkie znaczenie w zbawieniu dusz mają nasze małe, codzienne ofiary – chociażby takie jak powstrzymanie się od narzekania i chętne wykonywanie poleceń. Na koniec udaliśmy się przed Najświętszy Sakrament, przyjęliśmy komunię duchową, a brat pouczył nas, abyśmy w czasie nadchodzących wakacji nie zapominały, że jesteśmy rycerkami i strzegły czystości swoich dusz.

Dnia 19 maja odbyło się kolejne spotkanie Krucjaty Eucharystycznej. Na początku wysłuchaliśmy Mszy Świętej odprawionej przez ks. Dawida, który specjalnie dla nas przyjechał z Bajerza. Następnie udaliśmy się na Lekcję Żywej Historii. W trakcie zajęć mogliśmy przymierzyć ekwipunek prawdziwego rycerza, kolczugę, hełm, miecz czy tarczę. Grzeczniejsze dzieci postanowiliśmy nagrodzić zakuciem w dyby ;-). Potem przyszła kolej na zabawy terenowe. Graliśmy w dwie flagi i pomimo hardej obrony flagi przez ks. Dawida, jedna z drużyn wygrała 1:0. Po takim wysiłku z apetytem zjedliśmy pyszny ryż z jabłkami, a później wysłuchaliśmy prezentacji brata Maksymiliana o duchu ofiary i wyrzeczenia dzieci z Fatimy. Spotkanie zakończyliśmy nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu.

26 maja, w Dzień Matki dzieci z Krucjaty Eucharystycznej z Poznania rozpoczęły Mszą Świętą. Modlitwa w intencji mam KE miała miejsce w Baranowie pod Poznaniem.

Ksiądz Dawid w kazaniu mówił o modlitwie ofiarującej cały dzień Panu Bogu oraz o istocie samej ofiary. Każdemu zdarza się czasami marudzić, grymasić, być niezadowolonym, lenić się w dobrych uczynkach. Już wiemy, że należy te słabe chwile ofiarować w intencjach, które nosimy w sercach. I to jest miłe Panu Bogu!

Po Mszy Świętej i chwili wspólnej zabawy w porcie wodnym, wszystkie dzieci poszły malować obrazy. Każdy mały artysta miał inny, dowolny temat m.in. plaster miodu, Matka Boża, Pan Jezus czy różne zwierzęta. W tym czasie rodzice rozpalali ognisko. Kiedy skończyliśmy malować swoje malunki oraz po wspólnym zdjęciu razem z Księdzem rozpoczęły się różne, ciekawe zabawy i gry, które nie miały końca.

Po smacznej kolacji przyszedł czas na nagrodę za wspaniałe obrazy, czyli domowe lody. Pogoda w czasie naszego spotkania była wspaniała!

Krucjata Eucharystyczna zakończyła się Mszą Świętą w niedzielę zaraz po wschodzie Słońca. Niedługo już czerwiec i kolejne spotkanie Małych Rycerzy KE.